W XIX wieku europejscy naukowcy, inżynierowie i chemicy skupili większą uwagę na opracowywaniu przenośnych urządzeń zapalających, które wytwarzają stabilny i stały płomień, łącząc łatwopalne ciecze pod ciśnieniem z iskrą. Te wczesne próby zapoczątkowały nową branżę urządzeń, które wkrótce stały się zaawansowane, łatwe w produkcji, użyciu i tanie.Dotarły do wszystkich zakątków świata umożliwiając nam wszystkim rozpalenie ognia z małego niezawodnego urządzenia.
Pierwsza zapalniczka została wynaleziona w 1823 roku dzięki wysiłkowi słynnego niemieckiego chemika Johanna Wolfganga Dobereinera (1780 - 1849). Jego lampa, która wkrótce została nazwana „lampą Döbereiner” zapoczątkowała erę w której można było szybko stworzyć ogień. To urządzenie miało prostą konstrukcję - Zapalniczka ta składa się z naczynia, w którym znajduje się stężony roztwór kwasu siarkowego. W kwasie tym zanurzony jest walec wykonany z cynku. Cynk reaguje spontanicznie z kwasem, w wyniku czego wytwarzany jest gazowy wodór. Ponieważ urządzenie było bardzo duże, trudne w użyciu i bardzo niebezpieczne, nigdy nie zdobyło dużej popularności i zostało wyprodukowane tylko w ograniczonych ilościach przez cały okres eksploatacji od 1823 r. Do końca XIX wieku.
Zanim współczesna zapalniczka mogła zostać stworzona wielu wynalazców spędzało lata swojego życia na opracowywaniu różnych technik ulepszania. Angielski chemik John Walker stworzył pierwsze zapałki w 1826 roku, węgierski student chemii Janos Irinyi wynalazł „Noisleless Match” w 1836 roku opatentował nowe ulepszone zapałki, zapalające się bez głośnego wybuchu typowego dla stosowanych w tym czasie zapałek. Marc Charles Sauria był francuskim chemikiem, któremu przypisano wynalazki zapałek na bazie fosforu w latach 1830–1831.W 1844 roku Gustaf Erik Pasch odkrył „Safety Match” czli bezpieczną zapałkę.Pierwsza znacząca innowacja w branży zapalniczek po tym, jak lampa Döbereinerera pojawiła się w 1880 r. wraz z opatentowaniem żelazocerium przez Carla Auera von Welsbacha w 1903 r. Stworzenie to umożliwiło narodziny nowoczesnych małych i przenośnych zapalniczek oraz ich niewielkiego krzemienia, który mógłby wytworzyć ogromną ilość iskier odegrał kluczową rolę w jej popularyzacji.
Po stworzeniu żelazocerium wielu producentów na całym świecie zaczęło tworzyć własne lżejsze konstrukcje przy użyciu benzyny i nafty. Jeden z pierwszych popularnych modeli zapalniczek pochodzi od firmy Ronson, która rozpoczęła produkcję dużych ilości swoich Pist-O-Liter (1910) i Wonderlite (1913). Obaj używali benzyny jako źródła paliwa. W 1932 roku słynna firma „Zippo” została założona przez George'a G. Blaisdella, a ich legendarna zapalniczka natychmiast odniosła natychmiastowy sukces. Dzięki temu, że ma niezrównaną niezawodność, dożywotnią gwarancję i „wiatroodporny” płomień.
Pierwsza prawdziwie „automatyczna” zapalniczka pojawiła się w 1926 roku od Ronson Company. Ten model o nazwie „Banjo” umożliwiał użytkownikom naciśnięcie przycisku, który wytwarzał płomień. Pod koniec lat dwudziestych istniały cztery główne typy zapalniczek - ręczne zapalniki, półautomatyczne, automatyczne i zapalniczki.
W latach 50. głównym źródłem paliwa do zapalniczek stał się butan. Umożliwiło to stworzenie naprawdę lekkich i jednorazowych zapalniczek, które szybko rozprzestrzeniły się po całym świecie. Kolejna nowoczesna innowacja pojawiła się w postaci iskry piezoelektrycznej, która zastąpiła koło krzemienne.